Bu
hayatta ilk kendimizi fark ettiğimizde Dünyamız mahallemizdi aslında.O
sokaklardaki arkadaşlık, dostuklar, kardeşlikler…Daha sonra biz büyümeye
başladık. Büyüdükçe de kardeşliğimizi,dostluklarımızı ve arkadaşlarımızı sırasıyla
kaybeder olduk… Okullar bitti,kazanç kapıları açıldı. Zamanımızın tamamını işe
verdik. Bunların sonucunda da İNSANLIKLARINI kaybedenler arttı. Heee hem de
öyle az buz değil.O kadar arttı ki; bir süre sonra ‘Olması gereken bu,
yapılanlar doğru. 'HAYAT BU’ denmeye başlandı.
