Sonbaharın sarısında dökülen yapraklar ile başladı hayata
yeşerişim.
Kışın soğuğunda üşüdüm, baharın yeşilliğinde sevindim.
Ama en çok yazın sıcağında ısındı ruhum güneşin
parlaklığında.
Hiç anlamadan savruldu takvim yaprakları.
Hüzünler görünmeye başladı uzaklarda.
Belki de hep gözüküyordu ama küçük olduğumdan boyum
yetmiyordu fark etmeye.
Büyüdükçe fark ediyorsun, fark ettikçe hüzünleniyorsun bu
diyarda.
Sonun başlangıcı ile gelmişiz, sonsuzluğun başlangıcına
gidiyoruz.
Giden haber vermiyor, gidemeyen ulaşamıyor.
Kim bilir hüzün rüzgarı ne zaman ulaşır bu tarafa bilinmez.
Ama ilerisi hep bulutlu.
Mevsim İse kış zaten dağılmaz o bulutlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder